Vehhabiler ibni teymiyeyi şeyhulislam adlandırdıkları halde ona karşı çelişki içindedirler

Bilindiği gibi, vehhabiler Peygamber Efendimize Aleyhisselam seslenerek "Yâ Muhammed" diyeni veya bir Evliyaya mesela "Yâ şeyh Ahmed er-Rifâî" diye seslenen kişiyi kafir saymaktadırlar. Bu ise haksız yeredir. Böyle diyenleri kafir saymaları hususunda gerekçeleri ise bu şekilde seslenen kişi, seslendiği zata tapmış oluyormuş.

Bu kadar kötü olan bir anlayış ve su-i zan dolu bir ithamdan Allâh'a sığınırız.

Oysaki müslümanlar Peygamber Efendimize Aleyhisselam seslenerek "Yâ Muhammed" dedikleri zaman bu şu manaya gelir: "Yâ Muhammed Allâh'a dua etmenle bize yetiş"

Müçtehit olan İbni Cerir et-Taberi, "Tarih" kitabında sahabilerden olan Bilal ibnu Hâris el-Muzenînin hadisesini anlatır.

Hadis özetle şundan ibarettir: Bilal ibnu Hâris el-Muzenî Hz. Ömerin (radıyallâhu anhu) zamanında meydana gelen kuraklık nedeniyle Peygamber Efendimizin Aleyhisselam kabrine gider ve ona "Yâ Rasulellâh" diye hitap ederek şöyle der: "Ümmetin için yağmur dile, onlar mahvoldular"

O gece Bilal ibnu Hâris el-Muzenî Peygamber Efendimizi Aleyhisselam rüyasında görür ve Peygamber Efendimiz Aleyhisselam ona mealen der ki: "Ömere benden selam söyle ve ona bildir ki onlara yağmur inecektir ve ona deki: 'Elden gelen gayreti göster'"

Bilal ibnu Hâris el-Muzenî bu rüyayı Hz. Ömere (radıyallâhu anhu) bildirdiğinde, kendisi bundan çok etkilenir ve "Yâ Rab aciz oluğum şeyler hariç elden gelen gayreti göstereceğim" der.

Fakat Bilal ibnu Hâris el-Muzenîyi, bu uyguladığı tavırla ilgili olarak hiç bir şekilde azarlamaz ve kınamaz. Caiz ve faydalı olan bir şey yaptıktan sonra ona neden karşı çıksın ki.

Ayrıca sahabilerin katıldığı bir savaşta müslümanların şıarı "Ya Muhammedâh" idi. Yani gönülden, içten hasret duyulana seslenecek şekilde "Yâ Muhammed" anlamında gelen söz idi.


Neticede vehhabiler "Yâ Muhammed" diyeni tekfir etmekle "Yâ Rasulellâh" diyen sahabi Bilal ibnu Hâris el-Muzenîyi de tekfir etmiş (kafir saymış) olurlar.

Oysaki Bilal ibnu Hâris el-Muzenî, Peygamber Efendimizi rüyasında görmüş bir zattır. Peygamber Efendimizi Aleyhisselam rüyasında gören kimse hakkına ise ilim adamları der ki, böyle birisi muhakkak ki iman üzerinde ölecektir, böyle bir kişi için bu müjde vardır.

Allâh'ın verdiği nimetleri anlatma bakımından derim ki Allâh'a hamd olsun ki bizim tarafımızdan öğtetilen Ehl-i Sünnet itikadını öğrenen birçok kişiye Peygamber Efendimizi Aleyhisselam rüyada görmek nasip oluyor. Bu ise öğrenilen bilgilerin doğruluğuna ve sağlamlığına işaret eder. Hatta kimileri öğrenmeye başladığı ilk aylarda bile görebiliyor.

Vehhabilerin ibni teymiyeye karşı içinde oldukları çelişkiye gelince, malum olduğu gibi vehhabiler Peygamber Efendimize Aleyhisselam seslenerek "Yâ Muhammed" diyeni kafir sayarlar.

Bir de bakalım ki vehhabilerin şeyhulislam olarak kabul ettikleri ve çok kabarttıkları ibni teymiye bu olay için "El-Kelimu't-tayyib" (Güzel kelime) isimli kitabında ne diyor.

İbni teymiye, Abdullâh ibnu Ömerin başından geçen bir olayı anlatarak der ki: "Abdullâh ibnu Ömer, ayağında meydana gelen hadere (felçe benzer bir rahatsızlığa) yakalandığında ona denildi ki: 'Senin için insanlardan en sevimli olanın ismini an' İbni Ömer de bunun üzerine "Yâ Muhammed" dedi. Böylece de sanki düğümlenmiş bir düğüm çözülmüş gibi birden iyileşti"

Dikkat çeken nokta şu ki ibni teymiye bu olayı kötü bulmamıştır, bilakis güzel bulmuştur. Çünkü bu olayı güzel bulduğu, kitabın adından anlaşılır. Adı üstündedir "El-Kelimu't-tayyib" (Güzel kelime).

Malumdur ki küfrü güzel bulmak küfürdür. Bahsi geçen bu olayda vehhabilere göre küfür olan bir durum vardır (Ehl-i Sünnete göre değil) o da Peygamber Efendimize Aleyhisselam vefatından sonra seslenerek "Yâ Muhammed" demektir.

Bu verdikleri hükme göre, küfür olarak kabul etmiş oldukları bir eylemi (yani kendi inançlarına göre Peygamber Efendimize Aleyhisselam vefatından sonra seslenerek "Yâ Muhammed" demeyi), ibni teymiye güzel bulmuştur. İşte vehhabiler aslında böylece hükmen ibni teymiyeyi kafir olarak saydıkları halde ona yine de şeyhulislam demekten geride kalmazlar, onu müslümanların en büyük alimlerinden birisi olarak sayarlar, hatta onun sözlerine toz kondurtmayıp her türlü savunmada bulunarak sözlerini kendileri için, Kur'an gibi delil kabul ederler.

Bu sizce de büyük bir çelişki değil midir?

Allâh bunlara aklı güzelce kullanmayı nasip eylesin. Deliller aleylerinde oldukları halde izledikleri yola devam etmeye ısrar ediyorlar.